من دیگه کاری با کار این قافله ندارم!

اساساْ...

بگذریم از اینکه برام جالب بوده همیشه جمله ام رو با «اساساْ» شروع کنم٬ اینو باید بگم که من هیچ نزدیکی و یا قرابت احساسی با افرادی که مجاب شدم باهاشون زندگی کنم ندارم. یا اگر هم اون ته های مغزم دارم٬ میخوام نداشته باشم؛ مگر٬ اینکه یک روزی این رفتارها این حرفها این اخلاق ها رو فراموش کنم! اونموقع شاید دوباره بگم: نه بابا حالا اینجوری ها هم نیست... بیخیال!

ولی در حال حاضر که «برامز» گذاشتم و هدفون وصل کردم و هدفون رو به گوشهام وصل کردم و حس میکنم کمی دارم آرامش میگیرم میدونم که متنفرم از در کنار این ها بودن٬ و هیچ دودلی و تردیدی برای جدا شدن از اینها ندارم.

رفتارهای بیمارگونه و مریض که من رو طی این سالها از بچه گی تا الان تبدیل به یک آدم عصبی و خشمگین کرده؛ کسی که زود از کوره در میره و نمیتونه بدون استرس و اضطراب با کوچکترین اتفاق های زندگیش کنار بیاد. حاصل این جمع که هیچ اسمی براش ندارم٬ اعصاب بهم ریخته ی من و روانِ پریشان و دست های عرق کرده ی من و وجود پر از اضطراب من بوده... 

من به خودم حق میدم که هیچ نسبتی با این جمع نداشته باشم و سعی کنم خودم رو از این جدا کنم و آرامش رو به زندگی خودم برگردونم و زندگی مورد علاقه و دوست داشتنی خودم رو جدا از اینها و در کیلومترها دورتر از این ها تشکیل بدم و نذارم که دیگر و دوباره مزاحم روانِ من بشن.

نمیدونم برای این واقعه و موضوع مهم لازمه که مثالهای متعدد و ریز و درشت بیارم که اینجا ثبت بشه که یادم بمونه و عینا درک کنم و احساس کنم و لمس کنم این گندی رو که اینها به من زدند؟

خیلی زیادِ از حوصله ی من خارجِ ولی نمیخوام هیچوقت یادم بره...

از استرس هایی که در کودکی سر مشق و امتحان و تکالیف انجام نشده ام به من میدادند باید گرفت و رفت تا وقتی که بزرگتر شدم و موضوعات جدی تری داشتم و استرسهای بیشتر و بزرگتری که سر موضوعات جدی تر و مهم تر بهم میدادند.

۲۰ نوامبر 2012

ایران

پی نوشت: در کل زندگی من فکر میکنم به دو بخش تقسیم بشه: زندگی در ایران٬ زندگی در آلمان.
احتمالا زندگی در ایران رو بریزم دور و زندگی در آلمان رو با تمام خواسته های خودم درست کنم و بسازم و زیبا کنم و سعی کنم این قبرستون شوم رو فراموش کنم...

پی نوشت ۲: انقدر که این جمع کثافت ضربه ی روحی و احساسی به خودم و زندگیم زد ۹/۱۱ به آمریکا نزد!!